La storia infinita. Topeina á porta saíndo da casa. Estaba deitada aló na alfombriña. Non choraba nin berraba. Sorría.
– E ti, que? – preguntou. Enmudecín nun intre. Ela falaba, encima falaba... que pilla! – Sonche a historia de nunca acabar – dixo –, vouche seguir.
– Sempre?
– Si, cando queiras, estarei ó teu carón para que te lembres de min.
– Vale, podes ir detrás miña.
– Detrás non. Só podo estar ó teu carón.
– Pois non sei. Non estou moi seguro...
– Avísote que non acabo nunca.
– Nunca? Nunca digas nunca!
– Por iso cho digo.
E colleu e foi comigo. Ó meu carón para rir de min cando toleaba e para botarme a man cando saíndo da casa tropezaba nesta vella alfombriña onde a topara fai tanto tempo.
Sem comentários:
Enviar um comentário